fbpx

Choroba wysokościowa

Choroba wysokościowa

Pewnie wielu z Was niejednokrotnie słyszało termin „choroba wysokościowa” lub „choroba wysokogórska”, albo sami spotkaliście się już z nią twarzą w twarz. Najprościej rzecz ujmując jest ona skutkiem braku adaptacji organizmu do warunków panujących w górach wysokich. Jeżeli w porę się jej nie rozpozna i nie udzieli odpowiedniej pomocy może być bardzo groźna dla zdrowia i życia.

Kilka słów o chorobie wysokościowej

Choroba wysokościowa jest konsekwencją przebywania na dużej wysokości, gdzie atmosfera jest rozrzedzona, ciśnienie atmosferyczne niskie i ilość tlenu w powietrzu zmniejszona. Gdy w ludzkim organizmie spada poziom tlenu, to serce i płuca zaczynają pracować coraz szybciej, aby zachować jego równowagę. Przyspiesza również krążenie krwi i w ciele pojawia się coraz więcej dwutlenku węgla. W efekcie dojść może do zaburzenia równowagi, a w najgorszym przypadku do obrzęku płuc lub mózgu, zawału serca i zagrożenia życia.
Choroba może pojawić się już na wysokości powyżej 2500m n.p.m., gdzie zawartość tlenu w powietrzu zaczyna być za mała na potrzeby organizmu człowieka. Między 2500 a 3500m n.p.m. choroba zdarza się rzadko, choć można zauważyć już jej pierwsze objawy, zwłaszcza gdy szybko pokonujemy wysokość. Najczęściej jednak ma ona łagodny przebieg. 
Powyżej 3500m n.p.m. choroba wysokościowa może przybierać coraz szybciej na sile i stać się bardzo groźna. Może dojść do obrzęku płuc i mózgu, zwłaszcza przy szybkim pokonywaniu wysokości. Powyżej 5800m n.p.m. tlenu jest już tak mało, że choroba ta występuje powszechnie.

Choroba wysokościowa – objawy

Ryzyko wystąpienia tego zespołu chorobowego dotyczy każdej osoby przemieszczającej się na dużej wysokości – bez względu na wiek, historię chorobową, sprawność fizyczną lub doświadczenie w przebywaniu na takich wysokościach. 

Statystycznie występuje u 10–40% osób, które udają się do ośrodków narciarskich ulokowanych na wysokości 2000–3500 m n.p.m. i u 60–70% osób, które szybko osiągają wysokość ok. 4000 m n.p.m.

Typowe objawy choroby:
– zwiększona męczliwość,
– ból i zawroty głowy,
– zaburzenia żołądkowo-jelitowe, na przykład nudności, wymioty, brak łaknienia,
– gorączka,
– problemy ze snem. 
Żadnych objawów absolutnie nie wolno lekceważyć. 

W zależności od stopnia objawów ostra choroba wysokogórska może być klasyfikowana jako: łagodna, umiarkowana lub poważna

Choroba wysokościowa – profilaktyka

Najważniejszym elementem jest odpowiednia aklimatyzacja, która polega na rozłożonym w czasie, stopniowym zwiększaniem wysokości, do 1000m na dobę. Należy zatem właściwie zaplanować noclegi, powyżej 3000 m n.p.m. obozy powinno się zakładać maksymalnie co 600 m. Istotne jest spożywanie odpowiedniej ilości płynów (3-5 litrów na dobę), unikać picia alkoholu i konsumpcji posiłków zawierających dużą ilość węglowodanów. 

Nigdy nie należy kontynuować wspinaczki z objawami choroby wysokościowej. Jeżeli stan się pogarsza należy natychmiastowo iść w dół. 

 

One Response

  1. […] radzą: – pamiętajcie o dobrej aklimatyzacji, aby uniknąć choroby wysokościowej, – górę zdobywajcie powoli, jeżeli to konieczne, zróbcie sobie dodatkowy dzień przerwy w […]

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *